Odmiana imienia Andronek przez przypadki

Andronek imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Andronek

Dopełniacz
(kogo? czego?):Andronka

Celownik
(komu? czemu?):Andronkowi

Biernik
(kogo? co?):Andronka

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Andronkiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Andronku

Wołacz
(hej!):Andronku!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
AndronekMa na imię Andronek.
W domu Andronek często urządza rodzicom pokazy mody.
Andronek wraca do domu.
Andronek nie umie śpiewać.
Dla mnie było już jasne, ze Andronek umiera.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
AndronkaPostawa Andronka była zupełnie inna.
Krótki filmik przedstawiający braciszka Andronka.
Bardzo podoba mi się wypracowanie Andronka.
Uroda Andronka miała potężną moc.
Szukałem linków do strony Andronka.

Celownik:
(komu? czemu?)
AndronkowiRozalia z troską przyglądała się Andronkowi.
Nie wiem, co powiedzieć Andronkowi.
Daję Andronkowi, to co najlepsze we mnie.
Korzysta z okazji, by wyznać Andronkowi miłość.
Mam nadzieję, że Andronkowi również się podoba.

Biernik:
(kogo? co?)
AndronkaOdprowadziłam Andronka do wyjścia.
Spojrzałem znacząco na Andronka.
Lubię Andronka.
Kacper patrzył na Andronka ze zdumieniem.
Czekałam na Andronka w kawiarni.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
AndronkiemJadę z Andronkiem na dyskotekę.
Śpiewam z Andronkiem.
Idę na spacer z Andronkiem.
Dorota spotkała się z Andronkiem.
Byliśmy wczoraj pierwszy raz z Andronkiem na krytym basenie.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
AndronkuPiszę o Andronku.
Zastanawiam się czy powiedzieć mami o Andronku.
A o Andronku to i słowa rzec nie umiał.
Kiedyś chciałam napisać wiersz o Andronku.
W powrotnej drodze myślał o Andronku.

Wołacz:
(hej!)
AndronkuAndronku! Uważaj!
Dobry wieczór Andronku!
Andronku! Gdzie jesteś?
Dobranoc Andronku!
Cześć Andronku!