Jak odmienić imię Ernestunia w dopełniaczu, celowniku oraz w miejscowniku?
Imię żeńskie Ernestunia należy do tego grona imion, których odmiana przez przypadki nierzadko sprawia problem. Największy kłopot z deklinacją dotyczy głównie deklinacji imienia w dopełniaczu, celowniku oraz w miejscowniku. Właśnie w tych przypadkach niejasnością jest, kiedy piszemy jedno „i”, a kiedy dwa „ii”. Poniżej zamieszczamy właściwą odmianę imienia Ernestunia przez przypadki w liczbie pojedynczej.
PrzypadekOdmiana w liczbie pojedynczej
W mianowniku (kto? co?):Ernestunia - (imię żeńskie)
W dopełniaczu (kogo? czego?): Nie ma Ernestuni.
W celowniku (komu? czemu?): Kłaniam się Ernestuni.
W bierniku (kogo? co?): Widzę Ernestunię.
W narzędniku (z kim? z czym?):Rozmawiam z Ernestunią.
W miejscowniku (o kim? o czym?):Myślę o Ernestuni.
W wołaczu (Hej!): Ernestuniu! Wróć do mnie!
Aby zobaczyć pełną tabelę deklinacji imienia Ernestunia wraz z licznymi przykładami odmiany przez przypadki w zdaniach przejdź do sekcji: odmiana przez przypadki imienia Ernestunia.