Odmiana imienia Zulka przez przypadki

Zulka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Zulka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Zulki

Celownik
(komu? czemu?):Zulce

Biernik
(kogo? co?):Zulkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Zulką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Zulce

Wołacz
(hej!):Zulko!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
ZulkaZulka chce pójść ze mną na spacer.
Ma na imię Zulka.
Mam na imię Zulka.
Zulka tego nie widzi.
Zulka nie umie śpiewać.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
ZulkiUroda Zulki miała potężną moc.
Nie ma Zulki.
Byłam pełna uznania dla rozwoju Zulki.
Przez uchylone drzwi usłyszałem wołanie Zulki.
Postanowiłam zadzwonić do Zulki i chłopaków.

Celownik:
(komu? czemu?)
ZulceDaję Zulce, to co najlepsze we mnie.
Zerwał jabłko i podał je Zulce.
Ja na pewno przekaże swój procent Zulce.
Mam nadzieję, że Zulce również się podoba.
Coś muszę Zulce powiedzieć, stoi i czeka.

Biernik:
(kogo? co?)
ZulkęSpojrzałam na Zulkę jak dopisuje kolejne literki.
Na Zulkę moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
Zulkę natychmiast ogarnęła gorąca błogość.
Śmiał się głośno, wesoło i patrzał na Zulkę bardzo przyjaźnie.
Spojrzałam na Zulkę.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
ZulkąSiedzieliśmy z Zulką przy basenie.
Ja z Zulką chcemy się przebrać za wampiry.
Zakończyliśmy edycję kwietniową z Zulką.
W praktyce minęło już pół roku odkąd nie jestem z Zulką.
Sprzątam pokój z Zulką.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
ZulceMamrotał coś o Zulce, gdy podtrzymywał się ściany.
Marzę o Zulce.
A o Zulce to i słowa rzec nie umiał.
Myślał o Zulce i o swoim życiu.
Naszą piosenkę pisali z myślą o Zulce.

Wołacz:
(hej!)
ZulkoZulko! Gdzie jesteś?
Dobranoc Zulko!
Witaj Zulko!
Gdzie jesteś Zulko!?
Zulko! Uważaj!