Odmiana imienia Zorian przez przypadki

Zorian imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Zorian

Dopełniacz
(kogo? czego?):Zoriana

Celownik
(komu? czemu?):Zorianowi

Biernik
(kogo? co?):Zoriana

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Zorianem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Zorianie

Wołacz
(hej!):Zorianie!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
ZorianAutorem artykułu jest Zorian.
Na drugie imię mam Zorian.
Dziś Zorian ściga się z czasem, podczas pisania egzaminu.
Zorian nie umie grać na gitarze.
Moje drugie imię to właśnie Zorian.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
ZorianaPostanowiłam sama sprawdzić na blogu, co u Zoriana słychać.
Rodzina Zoriana wyprowadziła się.
Pozostało jeszcze zadzwonić do rodziców i siostry Zoriana.
Od razu zobaczyła ich mama Zoriana.
Byłam pełna uznania dla rozwoju Zoriana.

Celownik:
(komu? czemu?)
ZorianowiDopiero teraz zrozumiałem, że Zorianowi coś się stało.
Przyglądam się Zorianowi.
Oddaję Zorianowi list.
Napisałem wiersz dzięki Zorianowi.
Zszedłem z drogi Zorianowi i usiadłem w fotelu.

Biernik:
(kogo? co?)
ZorianaSpojrzałam na Zoriana jak dopisuje kolejne literki.
Nieśmiało gładzi Zoriana po włosach.
Na Zoriana moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
Spojrzałam na Zoriana.
Spoglądam na Zoriana.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
ZorianemSiedzieliśmy z Zorianem przy basenie.
Ja z Zorianem siedzieliśmy w środku razem z narzędziami.
Ja z Zorianem chcemy się przebrać za wampiry.
Sprzątam pokój z Zorianem.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Zorianem.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
ZorianieTen wiersz jest o Zorianie.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Zorianie.
Dziś jeszcze powiemy sobie słówko o Zorianie.
Niestety, nie umiała zapomnieć o Zorianie.
Myślał o Zorianie i o swoim życiu.

Wołacz:
(hej!)
ZorianieGdzie jesteś Zorianie!?
Dobry wieczór Zorianie!
Zorianie! Wróć do mnie!
Zorianie! Gdzie jesteś?
Witaj Zorianie!