Odmiana imienia Zenobek przez przypadki

Zenobek imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Zenobek

Dopełniacz
(kogo? czego?):Zenobka

Celownik
(komu? czemu?):Zenobkiem

Biernik
(kogo? co?):

Narzędnik
(z kim? z czym?):z

Miejscownik
(o kim? o czym?):o

Wołacz
(hej!):Zenobka!

PrzypadekLiczba mnoga

Mianownik
(kto? co?):Zenobku

Dopełniacz
(kogo? czego?):

Celownik
(komu? czemu?):

Biernik
(kogo? co?):

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Zenobku

Miejscownik
(o kim? o czym?):o

Wołacz
(hej!):Zenobkowi!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
ZenobekMoje drugie imię to właśnie Zenobek.
Autorem artykułu jest Zenobek.
Zenobek tego nie widzi.
W domu Zenobek często urządza rodzicom pokazy mody.
Mam na imię Zenobek.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
ZenobkaNie mogę się otrząsnąć po odejściu Zenobka.
Przyglądałam się dłoniom Zenobka.
W słuchawce usłyszałam głos Zenobka.
Ustaliliśmy jednak, ze na razie będę mieszkać u Zenobka.
Postawa Zenobka była zupełnie inna.

Celownik:
(komu? czemu?)
ZenobkiemOddaję Zenobkiem list.
Chciałam szybko pochwalić się Zenobkiem.
Zostawiam Zenobkiem karteczkę i już mnie nie ma.
Dopiero teraz zrozumiałem, że Zenobkiem coś się stało.
Coś muszę Zenobkiem powiedzieć, stoi i czeka.

Biernik:
(kogo? co?)
Poznałam paru fajnych ludzi, w tym .
Spoglądam na .
Widziałem dzisiaj z mojej klasy.
Przeprosiłam i poszłam dalej.
Patrzy na wyczekująco.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
Przez chwilę oboje z patrzyli na siebie.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z .
Wymyśliłam z nową zabawę.
Razem z znaleźliśmy fajne towarzystwo do zabawy.
Obie z miałyśmy ochotę skakać do góry.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
Kiedyś tam chciałam napisać o .
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o .
Na wsi, za dużo rzeczy przypomina mi o .
Mowa oczywiście o .
W głowie kłebiły mu się mysli i wspomnienia o .

Wołacz:
(hej!)
ZenobkaDobry wieczór Zenobka!
Zenobka! Gdzie jesteś?
Hej Zenobka!
Witaj Zenobka!
Gdzie jesteś Zenobka!?