Odmiana imienia Zenobek przez przypadki

Zenobek imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Zenobek

Dopełniacz
(kogo? czego?):Zenobka

Celownik
(komu? czemu?):Zenobkowi

Biernik
(kogo? co?):Zenobka

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Zenobkiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Zenobku

Wołacz
(hej!):Zenobku!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
ZenobekMoje drugie imię to właśnie Zenobek.
Autorem artykułu jest Zenobek.
Zenobek tego nie widzi.
W domu Zenobek często urządza rodzicom pokazy mody.
Mam na imię Zenobek.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
ZenobkaNie mogę się otrząsnąć po odejściu Zenobka.
Przyglądałam się dłoniom Zenobka.
W słuchawce usłyszałam głos Zenobka.
Ustaliliśmy jednak, ze na razie będę mieszkać u Zenobka.
Postawa Zenobka była zupełnie inna.

Celownik:
(komu? czemu?)
ZenobkowiOddaję Zenobkowi list.
Chciałam szybko pochwalić się Zenobkowi.
Zostawiam Zenobkowi karteczkę i już mnie nie ma.
Dopiero teraz zrozumiałem, że Zenobkowi coś się stało.
Coś muszę Zenobkowi powiedzieć, stoi i czeka.

Biernik:
(kogo? co?)
ZenobkaPoznałam paru fajnych ludzi, w tym Zenobka.
Spoglądam na Zenobka.
Widziałem dzisiaj Zenobka z mojej klasy.
Przeprosiłam Zenobka i poszłam dalej.
Patrzy na Zenobka wyczekująco.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
ZenobkiemPrzez chwilę oboje z Zenobkiem patrzyli na siebie.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Zenobkiem.
Wymyśliłam z Zenobkiem nową zabawę.
Razem z Zenobkiem znaleźliśmy fajne towarzystwo do zabawy.
Obie z Zenobkiem miałyśmy ochotę skakać do góry.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
ZenobkuKiedyś tam chciałam napisać o Zenobku.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Zenobku.
Na wsi, za dużo rzeczy przypomina mi o Zenobku.
Mowa oczywiście o Zenobku.
W głowie kłebiły mu się mysli i wspomnienia o Zenobku.

Wołacz:
(hej!)
ZenobkuDobry wieczór Zenobku!
Zenobku! Gdzie jesteś?
Hej Zenobku!
Witaj Zenobku!
Gdzie jesteś Zenobku!?