Odmiana imienia Wrocsławunia przez przypadki

Wrocsławunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Wrocsławunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Wrocsławuni

Celownik
(komu? czemu?):Wrocsławuni

Biernik
(kogo? co?):Wrocsławunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Wrocsławunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Wrocsławuni

Wołacz
(hej!):Wrocsławuniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
WrocsławuniaCo robi Wrocsławunia?
Wrocsławunia tego nie widzi.
Gdzie jest Wrocsławunia?
Wrocsławunia odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.
Wrocsławunia nie umie śpiewać.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
WrocsławuniOd razu zobaczyła ich mama Wrocsławuni.
Ręka Wrocsławuni uniesiona ponad głowę zamachnęła się.
Dzisiaj wyruszyliśmy do domu Wrocsławuni.
Póki co dodaję zdjęcia Wrocsławuni z wakacji.
Najbardziej polubiłam ojca Wrocsławuni.

Celownik:
(komu? czemu?)
WrocsławuniOddaję Wrocsławuni list.
Opowiedziałam Wrocsławuni o przykrości która mnie spotkała.
Przyglądam się Wrocsławuni.
Rozalia z troską przyglądała się Wrocsławuni.
Co tej Wrocsławuni po głowie chodzi?

Biernik:
(kogo? co?)
WrocsławunięWrocsławunię zaczęło to nieco irytować.
Obserwuję Wrocsławunię bardzo uważnie.
Lubię Wrocsławunię.
Podchodzi, całuje Wrocsławunię i idzie do wyjścia.
Widziałem dzisiaj Wrocsławunię z mojej klasy.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
WrocsławuniąZginął w pojedynku z Wrocsławunią.
Jadę na wycieczkę razem z Wrocsławunią.
Idę na spacer z Wrocsławunią.
Oboje z Wrocsławunią wybuchliśmy śmiechem.
Wymyśliłam z Wrocsławunią nową zabawę.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
WrocsławuniJest to prawdziwe kompendium wiedzy o Wrocsławuni.
W głowie kłebiły mu się mysli i wspomnienia o Wrocsławuni.
Naszą piosenkę pisali z myślą o Wrocsławuni.
Mamrotał coś o Wrocsławuni, gdy podtrzymywał się ściany.
Chciałbym być teraz przy Wrocsławuni.

Wołacz:
(hej!)
WrocsławuniuDziękuję Wrocsławuniu za rozmowę!
Wrocsławuniu! Gdzie jesteś?
Dobry wieczór Wrocsławuniu!
Wrocsławuniu! Uważaj!
Dobranoc Wrocsławuniu!