Odmiana imienia Wilkomirek przez przypadki

Wilkomirek imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Wilkomirek

Dopełniacz
(kogo? czego?):Wilkomirka

Celownik
(komu? czemu?):Wilkomirkowi

Biernik
(kogo? co?):Wilkomirka

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Wilkomirkiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Wilkomirku

Wołacz
(hej!):Wilkomirku!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
WilkomirekW domu Wilkomirek często urządza rodzicom pokazy mody.
Autorem niniejszego tekstu jest Wilkomirek.
Na drugie imię mam Wilkomirek.
Jutro Wilkomirek wyjdzie ze szpitala.
Dobrze, że Wilkomirek grzecznie śpi.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
WilkomirkaTata Wilkomirka sam opatrzył mi nogę.
Późny start nie okazał się być zgubnym dla kariery Wilkomirka.
Przyglądałam się dłoniom Wilkomirka.
Bardzo podoba mi się wypracowanie Wilkomirka.
Rodzina Wilkomirka zginęła w wypadku samochodowym.

Celownik:
(komu? czemu?)
WilkomirkowiZszedłem z drogi Wilkomirkowi i usiadłem w fotelu.
Wilkomirkowi oczy błyszczą.
Tego Wilkomirkowi było już za wiele.
Słoik z kawą wyleciał Wilkomirkowi z rąk.
Zaproponowałem Wilkomirkowi dwa tematy.

Biernik:
(kogo? co?)
WilkomirkaPatrzy na Wilkomirka wyczekująco.
Przed sesją zapytałam Wilkomirka co lubi.
Poznałam paru fajnych ludzi, w tym Wilkomirka.
Widzę Wilkomirka.
Spojrzał na Wilkomirka z zaciekawieniem.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
WilkomirkiemObie z Wilkomirkiem miałyśmy ochotę skakać do góry.
Razem z Wilkomirkiem przestaliśmy dawno za nimi nadążać.
Przez chwilę oboje z Wilkomirkiem patrzyli na siebie.
Wieczorem z Wilkomirkiem znowu idziemy na spacer.
Siedzieliśmy z Wilkomirkiem na kanapie.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
WilkomirkuPamiętam o Wilkomirku.
Tej nocy po raz pierwszy śniłam o Wilkomirku.
Przy Wilkomirku zapomniałem o wszystkim.
Przygotowuje książkę o Wilkomirku.
Pomyśl nad tym, co mówiłam ci o Wilkomirku.

Wołacz:
(hej!)
WilkomirkuDzień dobry Wilkomirku!
Wilkomirku! Gdzie jesteś?
Wilkomirku! Wróć do mnie!
Dobry wieczór Wilkomirku!
Wilkomirku! Uważaj!