Odmiana imienia Wiktorka przez przypadki

Wiktorka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Wiktorka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Wiktorki

Celownik
(komu? czemu?):Wiktorce

Biernik
(kogo? co?):Wiktorkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Wiktorką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Wiktorce

Wołacz
(hej!):Wiktorko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
WiktorkaDobrze, że Wiktorka grzecznie śpi.
Wiktorka tego nie widzi.
Mam na imię Wiktorka.
Wiktorka nie umie śpiewać.
Wiktorka chce pójść ze mną na spacer.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
WiktorkiDziadek Wiktorki w tym czasie miał chorą rękę.
Od razu zobaczyła ich mama Wiktorki.
Postanowiłam zadzwonić do Wiktorki i chłopaków.
Przez uchylone drzwi usłyszałem wołanie Wiktorki.
Przedwczoraj były urodziny Wiktorki.

Celownik:
(komu? czemu?)
WiktorceChciałam szybko pochwalić się Wiktorce.
Tym razem nie damy Wiktorce dojść do głosu.
Dzięki Wiktorce mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.
Korzysta z okazji, by wyznać Wiktorce miłość.
Coś muszę Wiktorce powiedzieć, stoi i czeka.

Biernik:
(kogo? co?)
WiktorkęPopatrzyłam na Wiktorkę przekonana, że zacznie mówić dalej.
Spojrzałam na Wiktorkę w wymownym geście.
Na Wiktorkę spłynęła niewymowna ulga.
Widzę Wiktorkę.
Patrzył na Wiktorkę z pełnym zgrozy podziwem.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
WiktorkąPowinnam jednak pojechać z Wiktorką.
Sprzątam pokój razem z Wiktorką.
Ja z Wiktorką coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
Wieczorem z Wiktorką znowu idziemy na spacer.
Oboje z Wiktorką kochamy słodycze, a ja uwielbiam piec.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
WiktorceArtykuł o Wiktorce wywołał burzę w mediach.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Wiktorce.
Jest to prawdziwe kompendium wiedzy o Wiktorce.
Kiedyś chciałam napisać o Wiktorce.
Na wsi, za dużo rzeczy przypomina mi o Wiktorce.

Wołacz:
(hej!)
WiktorkoDzień dobry Wiktorko!
Wiktorko! Wróć do mnie!
Dobry wieczór Wiktorko!
Hej Wiktorko!
Wiktorko! Uważaj!