Odmiana imienia Wiesławka przez przypadki

Wiesławka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Wiesławka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Wiesławki

Celownik
(komu? czemu?):Wiesławce

Biernik
(kogo? co?):Wiesławkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Wiesławką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Wiesławce

Wołacz
(hej!):Wiesławko!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
WiesławkaCo robi Wiesławka?
Na drugie imię mam Wiesławka.
Wiesławka odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.
Gdzie jest Wiesławka?
Dobrze, że Wiesławka grzecznie śpi.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
WiesławkiPrzed domem Wiesławki zauważyłem wózek z dzieckiem.
Trzeba wymyślić jakąś bajkę dla Wiesławki.
Przepis na tą babkę dostałam dawno temu od znajomej Wiesławki.
W słuchawce usłyszałam głos Wiesławki.
Tato Wiesławki produkował abażury.

Celownik:
(komu? czemu?)
WiesławceZaproponowałem Wiesławce dwa tematy.
Zerwał jabłko i podał je Wiesławce.
Dzięki Wiesławce święta nabrały nowego wymiaru.
Proszę Wiesławce nie dokuczać!
Zrzuciła z siebie pelerynę i oddała ją Wiesławce.

Biernik:
(kogo? co?)
WiesławkęWidzę Wiesławkę.
Spojrzałam na Wiesławkę w wymownym geście.
Spojrzał na Wiesławkę i uśmiechnął się.
Patrzył na Wiesławkę wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Lubię Wiesławkę.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
WiesławkąWieczorem z Wiesławką znowu idziemy na spacer.
Sprzątam pokój razem z Wiesławką.
Rozmawiam z Wiesławką.
Obie z Wiesławką postawiłyśmy na zmiany.
Idę na spacer z Wiesławką.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
WiesławceTej nocy po raz pierwszy śniłam o Wiesławce.
Anna sama już nie wie, co myśleć o Wiesławce.
No a teraz trochę więcej o Wiesławce.
Czasami myślę sobie o Wiesławce.
Pomyśl nad tym, co napisałam ci o Wiesławce.

Wołacz:
(hej!)
WiesławkoDobranoc Wiesławko!
Wiesławko! Gdzie jesteś?
Dzień dobry Wiesławko!
Cześć Wiesławko!
Wiesławko! Wróć do mnie!