Odmiana imienia Wierka przez przypadki

Wierka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Wierka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Wierki

Celownik
(komu? czemu?):Wierce

Biernik
(kogo? co?):Wierkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Wierką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Wierce

Wołacz
(hej!):Wierko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
WierkaJak już wiecie mam na imię Wierka.
Wierka chce pójść ze mną na spacer.
Moje drugie imię to właśnie Wierka.
Wierka odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.
Wierka nie umie grać na gitarze.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
WierkiJadę do Wierki.
W słuchawce usłyszałam głos Wierki.
Piszę list do Wierki.
Uroda Wierki miała potężną moc.
Na korytarzu blisko pokoju Wierki stało kilka osób.

Celownik:
(komu? czemu?)
WierceWierce oczy błyszczą.
Zrzuciła z siebie pelerynę i oddała ją Wierce.
Wierce udało się usłyszeć tylko parę słów.
Co tej Wierce po głowie chodzi?
Oczywiście każdy przyzna rację Wierce.

Biernik:
(kogo? co?)
WierkęOdprowadziłam Wierkę do wyjścia.
Całość dopełniają misternie zaaranżowane wnętrza przez Wierkę.
Kawę kupioną przez Wierkę wysypała z plastykowego opakowania do puszki.
Wierkę natychmiast ogarnęła gorąca błogość.
Nieśmiało gładzi Wierkę po włosach.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
WierkąJadę z Wierką na dyskotekę.
A sytuacja z Wierką rozwinęła się nagle dosyć szybko.
Dwa dni temu miałam z Wierką śmieszną przygodę.
Zakończyliśmy edycję kwietniową z Wierką.
Ja z Wierką siedzieliśmy w środku razem z narzędziami.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
WierceTo jest pieśń o Wierce.
Kilka słów od autora materiału o Wierce.
Wczoraj wspomniałam o Wierce z moim tatą.
Myślałam cały czas tylko o Wierce.
Śpiewam o Wierce.

Wołacz:
(hej!)
WierkoWierko! Uważaj!
Wierko! Wróć do mnie!
Dobranoc Wierko!
Wierko! Gdzie jesteś?
Hej Wierko!