Odmiana imienia Wierka przez przypadki

Wierka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Wierka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Wierki

Celownik
(komu? czemu?):Wierce

Biernik
(kogo? co?):Wierkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Wierką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Wierce

Wołacz
(hej!):Wierko!

Przykłady odmiany imienia Wierka” w zdaniach w liczbie pojedynczej

Mianownik (kto? co?): Wierka

Jak już wiecie mam na imię Wierka.
Wierka chce pójść ze mną na spacer.
Moje drugie imię to właśnie Wierka.
Wierka odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.
Wierka nie umie grać na gitarze.

Dopełniacz (kogo? czego?): Wierki

Jadę do Wierki.
W słuchawce usłyszałam głos Wierki.
Piszę list do Wierki.
Uroda Wierki miała potężną moc.
Na korytarzu blisko pokoju Wierki stało kilka osób.

Celownik (komu? czemu?): Wierce

Wierce oczy błyszczą.
Zrzuciła z siebie pelerynę i oddała ją Wierce.
Wierce udało się usłyszeć tylko parę słów.
Co tej Wierce po głowie chodzi?
Oczywiście każdy przyzna rację Wierce.

Biernik (kogo? co?): Wierkę

Odprowadziłam Wierkę do wyjścia.
Całość dopełniają misternie zaaranżowane wnętrza przez Wierkę.
Kawę kupioną przez Wierkę wysypała z plastykowego opakowania do puszki.
Wierkę natychmiast ogarnęła gorąca błogość.
Nieśmiało gładzi Wierkę po włosach.

Narzędnik (z kim? z czym?): Wierką

Jadę z Wierką na dyskotekę.
A sytuacja z Wierką rozwinęła się nagle dosyć szybko.
Dwa dni temu miałam z Wierką śmieszną przygodę.
Zakończyliśmy edycję kwietniową z Wierką.
Ja z Wierką siedzieliśmy w środku razem z narzędziami.

Miejscownik (o kim? o czym?): Wierce

To jest pieśń o Wierce.
Kilka słów od autora materiału o Wierce.
Wczoraj wspomniałam o Wierce z moim tatą.
Myślałam cały czas tylko o Wierce.
Śpiewam o Wierce.

Wołacz (hej!): Wierko

Wierko! Uważaj!
Wierko! Wróć do mnie!
Dobranoc Wierko!
Wierko! Gdzie jesteś?
Hej Wierko!