Odmiana imienia Wandeńka przez przypadki

Wandeńka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Wandeńka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Wandeńki

Celownik
(komu? czemu?):Wandeńce

Biernik
(kogo? co?):Wandeńkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Wandeńką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Wandeńce

Wołacz
(hej!):Wandeńko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
WandeńkaNa drugie imię mam Wandeńka.
Ja i Wandeńka nie wiedziałyśmy, co robić.
Ma na imię Wandeńka.
Moje drugie imię to właśnie Wandeńka.
Gdzie jest Wandeńka?

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
WandeńkiPrzed sobą ujrzałam rękę Wandeńki.
Rodzina Wandeńki zginęła w wypadku samochodowym.
Rodzina Wandeńki wspólnie spędziła świąteczny wieczór.
W słuchawce usłyszałam głos Wandeńki.
Byłam z nimi dziś na imieninach u cioci Wandeńki.

Celownik:
(komu? czemu?)
WandeńceCo tej Wandeńce po głowie chodzi?
Musiałam się zwierzyć Wandeńce.
Wandeńce wpadły w ucho słowa piosenki.
Proszę Wandeńce nie dokuczać!
Powiedz wszystkim i Wandeńce, że nic mi nie jest.

Biernik:
(kogo? co?)
WandeńkęWidzę Wandeńkę.
Przed wejściem spotkaliśmy Wandeńkę.
Podchodzi, całuje Wandeńkę i idzie do wyjścia.
Odprowadziłam Wandeńkę do wyjścia.
Lubię Wandeńkę.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
WandeńkąWieczorem z Wandeńką znowu idziemy na spacer.
Razem z Wandeńką wpadliśmy na pomysł pewnej sesji.
Oboje z Wandeńką wybuchliśmy śmiechem.
Jadę z Wandeńką na dyskotekę.
Idę na spacer z Wandeńką.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
WandeńceA o Wandeńce to i słowa rzec nie umiał.
Jest to prawdziwe kompendium wiedzy o Wandeńce.
Na pewno słyszałyście o Wandeńce.
Naszą piosenkę pisali z myślą o Wandeńce.
Ten wiersz jest o Wandeńce.

Wołacz:
(hej!)
WandeńkoHej Wandeńko!
Wandeńko! Gdzie jesteś?
Dzień dobry Wandeńko!
Dobry wieczór Wandeńko!
Wandeńko! Uważaj!