Odmiana imienia Teofiluś przez przypadki

Teofiluś imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Teofiluś

Dopełniacz
(kogo? czego?):Teofilusia

Celownik
(komu? czemu?):Teofilusiowi

Biernik
(kogo? co?):Teofilusia

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Teofilusiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Teofilusiu

Wołacz
(hej!):Teofilusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
TeofiluśDopiero do mnie dotarło, że Teofiluś już tu jest.
Teofiluś ma katar i źle się czuje.
Ja i Teofiluś nie wiedziałyśmy, co robić.
Moje drugie imię to właśnie Teofiluś.
Autorem niniejszego tekstu jest Teofiluś.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
TeofilusiaRozalia podeszła do Teofilusia.
Nie lubię Teofilusia.
Przez cały dzień czułam wzrok Teofilusia na sobie.
Jestem mamą Teofilusia i jeszcze trojga innych dzieci.
Tato Teofilusia produkował abażury.

Celownik:
(komu? czemu?)
TeofilusiowiOddaję Teofilusiowi list.
Zerwał jabłko i podał je Teofilusiowi.
Dzięki Teofilusiowi święta nabrały nowego wymiaru.
Tego Teofilusiowi było już za wiele.
Chciałam szybko pochwalić się Teofilusiowi.

Biernik:
(kogo? co?)
TeofilusiaOdprowadziłam Teofilusia do wyjścia.
Kacper patrzył na Teofilusia ze zdumieniem.
Teofilusia znalazłam w recepcji hotelu.
Spojrzał na Teofilusia z zaciekawieniem.
Nieśmiało gładzi Teofilusia po włosach.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
TeofilusiemJadę z Teofilusiem na dyskotekę.
Dorota spotkała się z Teofilusiem.
Zostaliśmy z Teofilusiem w salonie sami.
Siedzieliśmy z Teofilusiem na kanapie.
Ja z Teofilusiem siedzieliśmy w środku razem z narzędziami.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
TeofilusiuWszyscy dyskutują o Teofilusiu.
To jest pieśń o Teofilusiu.
Naszą piosenkę pisali z myślą o Teofilusiu.
Mamrotał coś o Teofilusiu, gdy podtrzymywał się ściany.
Mówimy tu oczywiście o Teofilusiu.

Wołacz:
(hej!)
TeofilusiuDobry wieczór Teofilusiu!
Witaj Teofilusiu!
Teofilusiu! Wróć do mnie!
Teofilusiu! Uważaj!
Gdzie jesteś Teofilusiu!?