Odmiana imienia Teodulf przez przypadki

Teodulf imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Teodulf

Dopełniacz
(kogo? czego?):Teodulfa

Celownik
(komu? czemu?):Teodulfowi

Biernik
(kogo? co?):Teodulfa

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Teodulfem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Teodulfie

Wołacz
(hej!):Teodulfie!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
TeodulfZa chwilę wróci Teodulf z lasu.
Ja i Teodulf nie wiedziałyśmy, co robić.
Pierwszą osobą którą zobaczyłem była Teodulf.
Gdzie jest Teodulf?
Teodulf wraca do domu.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
TeodulfaTata Teodulfa poszedł otworzyć drzwi.
Rodzina Teodulfa zginęła w wypadku samochodowym.
Na korytarzu blisko pokoju Teodulfa stało kilka osób.
Ręka Teodulfa uniesiona ponad głowę zamachnęła się.
Prosimy o pomoc dla Teodulfa.

Celownik:
(komu? czemu?)
TeodulfowiDzięki Teodulfowi mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.
Mama przyznała rację Teodulfowi.
Od początku próbujemy pomóc Teodulfowi.
Teodulfowi oczy błyszczą.
Ten nie pozostał dłużny Teodulfowi.

Biernik:
(kogo? co?)
TeodulfaNa Teodulfa moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
Kawę kupioną przez Teodulfa wysypała z plastykowego opakowania do puszki.
Sierżant wpatrywał się w Teodulfa jak zahipnotyzowany i nawet nie mrugał.
Teodulfa znalazłam w recepcji hotelu.
Widzę Teodulfa.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
TeodulfemJa z Teodulfem chcemy się przebrać za wampiry.
Dwa dni temu miałam z Teodulfem śmieszną przygodę.
Refleksyjnie po spotkaniu z Teodulfem.
Zostaliśmy z Teodulfem w salonie sami.
Wieczorem z Teodulfem znowu idziemy na spacer.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
TeodulfieA o Teodulfie to i słowa rzec nie umiał.
Warto także pomyśleć chwilę o Teodulfie.
Przez chwilę pomyślałam o Teodulfie.
Pamiętajmy o Teodulfie i jej rodzinie.
Dyskutuję o Teodulfie.

Wołacz:
(hej!)
TeodulfieCześć Teodulfie!
Teodulfie! Gdzie jesteś?
Gdzie jesteś Teodulfie!?
Dziękuję Teodulfie za rozmowę!
Dobry wieczór Teodulfie!