Odmiana imienia Serafa przez przypadki

Serafa imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Serafa

Dopełniacz
(kogo? czego?):Serafy

Celownik
(komu? czemu?):Serafie

Biernik
(kogo? co?):Serafę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Serafą

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Serafie

Wołacz
(hej!):Serafo!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
SerafaJak już wiecie mam na imię Serafa.
W domu Serafa często urządza rodzicom pokazy mody.
Co robi Serafa?
Ja i Serafa nie wiedziałyśmy, co robić.
Za chwilę wróci Serafa z lasu.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
SerafyRozalia podeszła do Serafy.
Rano gdy wstałem obudził mnie wrzask Serafy.
Teraz wiem ze to tylko pozory, kolejne kłamstwo Serafy.
Jadę do Serafy.
Postawa Serafy była zupełnie inna.

Celownik:
(komu? czemu?)
SerafieSerafie oczy błyszczą.
Dzięki Serafie mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.
Dzięki Serafie święta nabrały nowego wymiaru.
Zostawiam Serafie karteczkę i już mnie nie ma.
Tym razem nie damy Serafie dojść do głosu.

Biernik:
(kogo? co?)
SerafęPostaram się namówić Serafę na spacer.
W Serafę nagle coś wstąpiło.
Kiedy podążyłam za jego wzrokiem, ujrzałam Serafę.
Podchodzi, całuje Serafę i idzie do wyjścia.
Spoglądam na Serafę.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
SerafąPracuję razem z Serafą.
Weekend spędzony z Serafą był przesympatyczny.
Dzisiaj miałam się spotkać pierwszy raz z Serafą.
Oboje z Serafą wybuchliśmy śmiechem.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Serafą.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
SerafieCzasami myślę sobie o Serafie.
A o Serafie to i słowa rzec nie umiał.
Kiedyś chciałam napisać o Serafie.
Naszą piosenkę pisali z myślą o Serafie.
Wczoraj wspomniałam o Serafie z moim tatą.

Wołacz:
(hej!)
SerafoHej Serafo!
Serafo! Gdzie jesteś?
Witaj Serafo!
Dziękuję Serafo za rozmowę!
Cześć Serafo!