Odmiana imienia Sarunia przez przypadki

Sarunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Sarunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Saruni

Celownik
(komu? czemu?):Saruni

Biernik
(kogo? co?):Sarunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Sarunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Saruni

Wołacz
(hej!):Saruniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
SaruniaNa drugie imię mam Sarunia.
Jutro Sarunia wyjdzie ze szpitala.
Jeśli jednak przegrasz, Sarunia zostaje z nami.
Sarunia tego nie widzi.
Sarunia nie umie grać na gitarze.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
SaruniPostawa Saruni była zupełnie inna.
Najbardziej polubiłam ojca Saruni.
Powiedział, ze wyprawia przyjęcie na cześć Saruni.
Od razu zobaczyła ich mama Saruni.
Serdecznie zapraszamy na wernisaż wystawy malarstwa Saruni.

Celownik:
(komu? czemu?)
SaruniOczywiście każdy przyzna rację Saruni.
Saruni włosy stanęły dęba na głowie.
Zaproponowałem Saruni dwa tematy.
Dzięki Saruni mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.
Zszedłem z drogi Saruni i usiadłem w fotelu.

Biernik:
(kogo? co?)
SarunięSpojrzała na Sarunię jeszcze raz.
Sarunię zaczęło to nieco irytować.
Podchodzi, całuje Sarunię i idzie do wyjścia.
Doprowadził tym Sarunię do stanu bliskiego apopleksji.
W Sarunię nagle coś wstąpiło.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
SaruniąSiedzieliśmy z Sarunią na ławce w parku.
Zginął w pojedynku z Sarunią.
Oboje z Sarunią wybuchliśmy śmiechem.
Byliśmy z Sarunią na jarmarku.
Weekend spędzony z Sarunią był przesympatyczny.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
SaruniMyślał o Saruni i o swoim życiu.
Niestety, nie umiała zapomnieć o Saruni.
Mowa oczywiście o Saruni.
Marzę o Saruni.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Saruni.

Wołacz:
(hej!)
SaruniuSaruniu! Gdzie jesteś?
Gdzie jesteś Saruniu!?
Hej Saruniu!
Cześć Saruniu!
Dziękuję Saruniu za rozmowę!