Odmiana imienia Rebekula przez przypadki

Rebekula imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Rebekula

Dopełniacz
(kogo? czego?):Rebekuli

Celownik
(komu? czemu?):Rebekuli

Biernik
(kogo? co?):Rebekulę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Rebekulą

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Rebekuli

Wołacz
(hej!):Rebekulo!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
RebekulaPierwszą osobą którą zobaczyłem była Rebekula.
Autorem artykułu jest Rebekula.
Jak już wiecie mam na imię Rebekula.
Rebekula wraca do domu.
Rebekula chce pójść ze mną na spacer.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
RebekuliPostanowiłam sama sprawdzić na blogu, co u Rebekuli słychać.
Postanowiłam się nie wyróżniać i dołączyłam do Rebekuli.
Postawa Rebekuli była zupełnie inna.
Tym razem prezentujemy wystawę Rebekuli.
W domu babci Rebekuli od zawsze stał stary zegar.

Celownik:
(komu? czemu?)
RebekuliTego Rebekuli było już za wiele.
Tym razem nie damy Rebekuli dojść do głosu.
Daję Rebekuli, to co najlepsze we mnie.
Mama przyznała rację Rebekuli.
Zszedłem z drogi Rebekuli i usiadłem w fotelu.

Biernik:
(kogo? co?)
RebekulęKawę kupioną przez Rebekulę wysypała z plastykowego opakowania do puszki.
Przed sesją zapytałam Rebekulę co lubi.
Spojrzał na Rebekulę i uśmiechnął się.
Spojrzałam na Rebekulę w wymownym geście.
Rebekulę zaczęło to nieco irytować.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
RebekuląDwa dni temu miałam z Rebekulą śmieszną przygodę.
Razem z Rebekulą przestaliśmy dawno za nimi nadążać.
Rozmawiam z Rebekulą.
Sprzątam pokój razem z Rebekulą.
Zginął w pojedynku z Rebekulą.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
RebekuliZastanawiałam się czy powiedzieć mamie o Rebekuli.
Pamiętajmy o Rebekuli i o tym, że była dobra dla nas wszystkich.
Niestety, nie umiała zapomnieć o Rebekuli.
A przecież nikt inaczej o Rebekuli nie pisał.
Na pewno słyszałyście o Rebekuli.

Wołacz:
(hej!)
RebekuloWitaj Rebekulo!
Rebekulo! Uważaj!
Gdzie jesteś Rebekulo!?
Rebekulo! Wróć do mnie!
Rebekulo! Gdzie jesteś?