Odmiana imienia Ramonka przez przypadki

Ramonka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Ramonka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Ramonki

Celownik
(komu? czemu?):Ramonce

Biernik
(kogo? co?):Ramonkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Ramonką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Ramonce

Wołacz
(hej!):Ramonko!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
RamonkaRamonka wraca do domu.
Ramonka tego nie widzi.
Na drugie imię mam Ramonka.
Moje drugie imię to właśnie Ramonka.
Jak już wiecie mam na imię Ramonka.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
RamonkiRano gdy wstałem obudził mnie wrzask Ramonki.
Wysyłam list do Ramonki.
Nie lubię Ramonki.
Rodzina Ramonki zginęła w wypadku samochodowym.
Dzisiaj pojechaliśmy do mieszkania Ramonki.

Celownik:
(komu? czemu?)
RamonceTen nie pozostał dłużny Ramonce.
Ramonce wpadły w ucho słowa piosenki.
Dzięki Ramonce mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.
Co tej Ramonce po głowie chodzi?
Dzięki Ramonce święta nabrały nowego wymiaru.

Biernik:
(kogo? co?)
RamonkęPatrzył na Ramonkę z pełnym zgrozy podziwem.
Widzę Ramonkę.
Na Ramonkę moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
Spotkałam Ramonkę w sklepie, kupowała świeże bułeczki.
Kacper patrzył na Ramonkę ze zdumieniem.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
RamonkąOboje z Ramonką kochamy słodycze, a ja uwielbiam piec.
Wieczorem z Ramonką znowu idziemy na spacer.
Ja z Ramonką chcemy się przebrać za wampiry.
Tym razem korespondowałam z Ramonką.
Dorota spotkała się z Ramonką.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
RamonceNa wsi, za dużo rzeczy przypomina mi o Ramonce.
Pamiętajmy o Ramonce i jej rodzinie.
Mamrotał coś o Ramonce, gdy podtrzymywał się ściany.
Mówimy tu oczywiście o Ramonce.
Anna sama już nie wie, co myśleć o Ramonce.

Wołacz:
(hej!)
RamonkoRamonko! Wróć do mnie!
Dobranoc Ramonko!
Gdzie jesteś Ramonko!?
Ramonko! Uważaj!
Ramonko! Gdzie jesteś?