Odmiana imienia Poliana przez przypadki

Poliana imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Poliana

Dopełniacz
(kogo? czego?):Poliany

Celownik
(komu? czemu?):Polianie

Biernik
(kogo? co?):Polianę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Polianą

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Polianie

Wołacz
(hej!):Poliano!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
PolianaNa drugie imię mam Poliana.
Autorem niniejszego tekstu jest Poliana.
Dziś Poliana ściga się z czasem, podczas pisania egzaminu.
Jak już wiecie mam na imię Poliana.
Poliana nie umie śpiewać.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
PolianyNie lubię Poliany.
Serdecznie zapraszamy na wernisaż wystawy malarstwa Poliany.
Dzisiaj wyruszyliśmy do domu Poliany.
Najbardziej polubiłam ojca Poliany.
Tata Poliany opowiedział mi o swoich przygodach w wojsku.

Celownik:
(komu? czemu?)
PolianieDaję Polianie, to co najlepsze we mnie.
Przyglądam się Polianie.
Ten nie pozostał dłużny Polianie.
Kto wie, może Polianie wyjdzie do na dobre.
Dzięki Polianie mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.

Biernik:
(kogo? co?)
PolianęSpojrzała na Polianę jeszcze raz.
Polianę natychmiast ogarnęła gorąca błogość.
Polianę zaświerzbiały ręce.
Kacper patrzył na Polianę ze zdumieniem.
Spotkałam Polianę w sklepie, kupowała świeże bułeczki.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
PolianąSiedzieliśmy z Polianą na ławce w parku.
Zakończyliśmy edycję kwietniową z Polianą.
Zobacz wywiad z Polianą oraz innymi uczestnikami finału.
Dorota spotkała się z Polianą.
Tym razem korespondowałam z Polianą.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
PolianiePrzynajmniej tak myślał tata o Polianie.
Ten wiersz jest o Polianie.
Mamrotał coś o Polianie, gdy podtrzymywał się ściany.
A o Polianie to i słowa rzec nie umiał.
Zastanawiam się czy powiedzieć mami o Polianie.

Wołacz:
(hej!)
PolianoGdzie jesteś Poliano!?
Hej Poliano!
Dzień dobry Poliano!
Poliano! Wróć do mnie!
Cześć Poliano!