Odmiana imienia Pekka przez przypadki

Pekka imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Pekka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Pekki

Celownik
(komu? czemu?):Pekce

Biernik
(kogo? co?):Pekkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Pekką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Pekce

Wołacz
(hej!):Pekko!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
PekkaJeśli jednak przegrasz, Pekka zostaje z nami.
Pekka chce pójść ze mną na spacer.
Pekka chce pójść ze mną na dyskotekę.
Na drugie imię mam Pekka.
Autorem niniejszego tekstu jest Pekka.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
PekkiSpecjalnością Pekki jest jazda na koniu.
Rodzina Pekki wspólnie spędziła świąteczny wieczór.
Pekki siedziała na podłodze oparta o ścianę.
Pożyczę od Pekki samochód i możemy jechać.
Najbardziej polubiłam ojca Pekki.

Celownik:
(komu? czemu?)
PekceNapisałem wiersz dzięki Pekce.
Ten nie pozostał dłużny Pekce.
Pekce udało się usłyszeć tylko parę słów.
Oczywiście każdy przyzna rację Pekce.
Dopiero teraz zrozumiałem, że Pekce coś się stało.

Biernik:
(kogo? co?)
PekkęPrzed sesją zapytałam Pekkę co lubi.
Poznałam paru fajnych ludzi, w tym Pekkę.
Sierżant wpatrywał się w Pekkę jak zahipnotyzowany i nawet nie mrugał.
Patrzył na Pekkę wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Spoglądam na Pekkę.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
PekkąRazem z Pekką przestaliśmy dawno za nimi nadążać.
Przez chwilę oboje z Pekką patrzyli na siebie.
Refleksyjnie po spotkaniu z Pekką.
Obie z Pekką postawiłyśmy na zmiany.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Pekką.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
PekceMyślał o Pekce i o swoim życiu.
Posiadam całą serię powieści tego autora o Pekce.
Mowa oczywiście o Pekce.
Dziś jeszcze powiemy sobie słówko o Pekce.
Związana jest z nią legenda o Pekce.

Wołacz:
(hej!)
PekkoPekko! Uważaj!
Hej Pekko!
Pekko! Wróć do mnie!
Pekko! Gdzie jesteś?
Witaj Pekko!