Odmiana imienia Norka przez przypadki

Norka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Norka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Norki

Celownik
(komu? czemu?):Norce

Biernik
(kogo? co?):Norkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Norką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Norce

Wołacz
(hej!):Norko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
NorkaGdzie jest Norka?
Dziś Norka ściga się z czasem, podczas pisania egzaminu.
Dobrze, że Norka grzecznie śpi.
Co robi Norka?
Norka nie umie grać na gitarze.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
NorkiLampion z dyni zrobiony na prośbę Norki.
Zaproszenia na urodziny Norki są gotowe.
Najbardziej polubiłam ojca Norki.
Od razu zobaczyła ich mama Norki.
Rodzina Norki zginęła w wypadku samochodowym.

Celownik:
(komu? czemu?)
NorceNapisałem wiersz dzięki Norce.
Dzięki Norce święta nabrały nowego wymiaru.
Tego Norce było już za wiele.
Musiałam się zwierzyć Norce.
Zostawiam Norce karteczkę i już mnie nie ma.

Biernik:
(kogo? co?)
NorkęPatrzył na Norkę wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Na Norkę moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
Obserwuję Norkę bardzo uważnie.
Na Norkę spłynęła niewymowna ulga.
Odprowadziłam Norkę do wyjścia.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
NorkąObie z Norką postawiłyśmy na zmiany.
Ja z Norką chcemy się przebrać za wampiry.
Jadę na wycieczkę razem z Norką.
Ja z Norką coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
Jadę z Norką na dyskotekę.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
NorceArtykuł o Norce wywołał burzę w mediach.
Teraz chcę napisać parę słów o Norce.
Kiedyś chciałam napisać o Norce.
Wspominam o Norce.
Powoli spełniam swoje marzenia o Norce.

Wołacz:
(hej!)
NorkoDobranoc Norko!
Dzień dobry Norko!
Cześć Norko!
Gdzie jesteś Norko!?
Dziękuję Norko za rozmowę!