Odmiana imienia Lutomirek przez przypadki

Lutomirek imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Lutomirek

Dopełniacz
(kogo? czego?):Lutomirka

Celownik
(komu? czemu?):Lutomirkowi

Biernik
(kogo? co?):Lutomirka

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Lutomirkiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Lutomirku

Wołacz
(hej!):Lutomirku!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
LutomirekDobrze, że Lutomirek grzecznie śpi.
Moje drugie imię to właśnie Lutomirek.
Dziś dowiedziałam się, że ma na imię Lutomirek.
Ma na imię Lutomirek.
Lutomirek wraca do domu.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
LutomirkaDzisiaj wyruszyliśmy do domu Lutomirka.
Zobaczyłam uśmiechniętą twarz Lutomirka.
W domu babci Lutomirka od zawsze stał stary zegar.
Teraz wiem ze to tylko pozory, kolejne kłamstwo Lutomirka.
Lubię śpiewać zwłaszcza dla Lutomirka.

Celownik:
(komu? czemu?)
LutomirkowiMama przyznała rację Lutomirkowi.
Lutomirkowi włosy stanęły dęba na głowie.
Tym razem nie damy Lutomirkowi dojść do głosu.
Opowiadam Lutomirkowi o swoich zainteresowaniach.
Zaproponowałem Lutomirkowi dwa tematy.

Biernik:
(kogo? co?)
LutomirkaDoprowadził tym Lutomirka do stanu bliskiego apopleksji.
Chwyciła Lutomirka za rękaw płaszcza.
Spojrzał na Lutomirka i uśmiechnął się.
Przyniesiona przez Lutomirka kawa okazała się tą nieco gorszą.
Lutomirka znalazłam w recepcji hotelu.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
LutomirkiemByliśmy z Lutomirkiem na jarmarku.
Ale można sobie zrobić zdjęcie z Lutomirkiem.
Rozmawiam z Lutomirkiem.
Razem z Lutomirkiem zrobiłyśmy obiad.
Zostaliśmy z Lutomirkiem w salonie sami.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
LutomirkuŚpiewam o Lutomirku.
Przynajmniej tak myślał tata o Lutomirku.
Myślałam cały czas tylko o Lutomirku.
Przez chwilę pomyślałam o Lutomirku.
Mówimy tu oczywiście o Lutomirku.

Wołacz:
(hej!)
LutomirkuDobry wieczór Lutomirku!
Lutomirku! Wróć do mnie!
Dzień dobry Lutomirku!
Hej Lutomirku!
Witaj Lutomirku!