Odmiana imienia Lubomiłka przez przypadki

Lubomiłka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Lubomiłka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Lubomiłki

Celownik
(komu? czemu?):Lubomiłce

Biernik
(kogo? co?):Lubomiłkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Lubomiłką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Lubomiłce

Wołacz
(hej!):Lubomiłko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
LubomiłkaLubomiłka chce pójść ze mną na spacer.
Jeśli jednak przegrasz, Lubomiłka zostaje z nami.
Co robi Lubomiłka?
Na drugie imię mam Lubomiłka.
Autorem niniejszego tekstu jest Lubomiłka.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
LubomiłkiPozostało jeszcze zadzwonić do rodziców i siostry Lubomiłki.
Muszę pochwalić pomysł Lubomiłki.
Ustaliliśmy jednak, ze na razie będę mieszkać u Lubomiłki.
Bardzo podoba mi się wypracowanie Lubomiłki.
Jadę do Lubomiłki.

Celownik:
(komu? czemu?)
LubomiłceMama przyznała rację Lubomiłce.
Lubomiłce przyszła nagle do głowy straszna myśl.
Coś muszę Lubomiłce powiedzieć, stoi i czeka.
Dzięki Lubomiłce święta nabrały nowego wymiaru.
Słoik z kawą wyleciał Lubomiłce z rąk.

Biernik:
(kogo? co?)
LubomiłkęDoprowadził tym Lubomiłkę do stanu bliskiego apopleksji.
Kacper patrzył na Lubomiłkę ze zdumieniem.
Patrzył na Lubomiłkę z pełnym zgrozy podziwem.
Na Lubomiłkę spłynęła niewymowna ulga.
Postaram się namówić Lubomiłkę na spacer.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
LubomiłkąByliśmy z Lubomiłką na jarmarku.
Dorota spotkała się z Lubomiłką.
Oboje z Lubomiłką kochamy słodycze, a ja uwielbiam piec.
Ja z Lubomiłką coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
Pracuję razem z Lubomiłką.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
LubomiłceNie wspomniałem na początku o Lubomiłce.
Związana jest z nią legenda o Lubomiłce.
Przez chwilę pomyślałam o Lubomiłce.
Myślę o Lubomiłce.
Niestety, nie umiała zapomnieć o Lubomiłce.

Wołacz:
(hej!)
LubomiłkoLubomiłko! Uważaj!
Dziękuję Lubomiłko za rozmowę!
Dobranoc Lubomiłko!
Lubomiłko! Wróć do mnie!
Gdzie jesteś Lubomiłko!?