Odmiana imienia Kubuś przez przypadki

Kubuś imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Kubuś

Dopełniacz
(kogo? czego?):Kubusia

Celownik
(komu? czemu?):Kubusiowi

Biernik
(kogo? co?):Kubusia

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Kubusiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Kubusiu

Wołacz
(hej!):Kubusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
KubuśJutro Kubuś wyjdzie ze szpitala.
Kubuś chce pójść ze mną na spacer.
Kubuś nie umie śpiewać.
Dopiero do mnie dotarło, że Kubuś już tu jest.
Gdzie jest Kubuś?

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
KubusiaSzkoda że Kubusia prawie że w ogóle nie ma.
Zobaczyłam uśmiechniętą twarz Kubusia.
Nie mogła się doczekać, by w końcu wysłać ją do Kubusia.
Szukałem linków do strony Kubusia.
Uroda Kubusia miała potężną moc.

Celownik:
(komu? czemu?)
KubusiowiCo tej Kubusiowi po głowie chodzi?
Kubusiowi włosy stanęły dęba na głowie.
Kto wie, może Kubusiowi wyjdzie do na dobre.
Napisałem wiersz dzięki Kubusiowi.
Mam nadzieję, że Kubusiowi również się podoba.

Biernik:
(kogo? co?)
KubusiaLubię Kubusia.
Przyniesiona przez Kubusia kawa okazała się tą nieco gorszą.
Pożegnali w końcu Kubusia i wyszli razem.
Przed wejściem spotkaliśmy Kubusia.
Doprowadził tym Kubusia do stanu bliskiego apopleksji.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
KubusiemIdę na spacer z Kubusiem.
Razem z Kubusiem zrobiłyśmy obiad.
Razem z Kubusiem podążyłam na górne piętro za blondynką.
Razem z Kubusiem wpadliśmy na pomysł pewnej sesji.
Byliśmy z Kubusiem na jarmarku.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
KubusiuZastanawiałam się czy powiedzieć mamie o Kubusiu.
Mówimy tu oczywiście o Kubusiu.
Mowa oczywiście o Kubusiu.
Rozmawiam o Kubusiu.
To jest pieśń o Kubusiu.

Wołacz:
(hej!)
KubusiuKubusiu! Gdzie jesteś?
Dziękuję Kubusiu za rozmowę!
Hej Kubusiu!
Cześć Kubusiu!
Witaj Kubusiu!