Odmiana imienia Kuba przez przypadki

Kuba imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Kuba

Dopełniacz
(kogo? czego?):Kuby

Celownik
(komu? czemu?):Kubie

Biernik
(kogo? co?):Kubę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Kubą

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Kubie

Wołacz
(hej!):Kubo!

PrzypadekLiczba mnoga

Mianownik
(kto? co?):Kuby

Dopełniacz
(kogo? czego?):Kub

Celownik
(komu? czemu?):Kubom

Biernik
(kogo? co?):Kuby

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Kubami

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Kubach

Wołacz
(hej!):Kuby!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
KubaJa i Kuba nie wiedziałyśmy, co robić.
Co robi Kuba?
Za chwilę wróci Kuba z lasu.
Kuba wraca do domu.
Kuba tego nie widzi.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
KubyRodzina Kuby wspólnie spędziła świąteczny wieczór.
Nie lubię Kuby.
Tata Kuby poszedł otworzyć drzwi.
Póki co dodaję zdjęcia Kuby z wakacji.
Pozostało jeszcze zadzwonić do rodziców i siostry Kuby.

Celownik:
(komu? czemu?)
KubieOddaję Kubie list.
Tym razem nie damy Kubie dojść do głosu.
Od początku próbujemy pomóc Kubie.
Dzięki Kubie mamy kolejny artykuł po polsku.
Przyglądam się Kubie.

Biernik:
(kogo? co?)
KubęSpotkałam Kubę w sklepie, kupowała świeże bułeczki.
Chwyciła Kubę za rękaw płaszcza.
Śmiał się głośno, wesoło i patrzał na Kubę bardzo przyjaźnie.
Spoglądam na Kubę.
Spojrzałem znacząco na Kubę.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
KubąTym razem korespondowałam z Kubą.
Ale można sobie zrobić zdjęcie z Kubą.
W praktyce minęło już pół roku odkąd nie jestem z Kubą.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Kubą.
Śpiewam z Kubą.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
KubieW powrotnej drodze myślał o Kubie.
Przynajmniej tak myślał tata o Kubie.
Wspominam o Kubie.
W podobny sposób w drodze powrotnej Joasia myślała o Kubie.
Mówimy tu oczywiście o Kubie.

Wołacz:
(hej!)
KuboCześć Kubo!
Dobry wieczór Kubo!
Witaj Kubo!
Kubo! Uważaj!
Dzień dobry Kubo!