Odmiana imienia Ksenka przez przypadki

Ksenka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Ksenka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Ksenki

Celownik
(komu? czemu?):Ksence

Biernik
(kogo? co?):Ksenkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Ksenką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Ksence

Wołacz
(hej!):Ksenko!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
KsenkaMam na imię Ksenka.
Ksenka chce pójść ze mną na dyskotekę.
Dopiero do mnie dotarło, że Ksenka już tu jest.
Na drugie imię mam Ksenka.
Jutro Ksenka wyjdzie ze szpitala.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
KsenkiRodzina Ksenki wspólnie spędziła świąteczny wieczór.
Prosimy o pomoc dla Ksenki.
Specjalnością Ksenki jest jazda na koniu.
Dzisiaj wyruszyliśmy do domu Ksenki.
W słuchawce usłyszałam głos Ksenki.

Celownik:
(komu? czemu?)
KsenceOddaję Ksence list.
Musiałam się zwierzyć Ksence.
Dzięki Ksence święta nabrały nowego wymiaru.
Tego Ksence było już za wiele.
Dopiero teraz zrozumiałem, że Ksence coś się stało.

Biernik:
(kogo? co?)
KsenkęPopatrzyłam na Ksenkę przekonana, że zacznie mówić dalej.
Ksenkę zaczęło to nieco irytować.
Spojrzałem znacząco na Ksenkę.
Podchodzi, całuje Ksenkę i idzie do wyjścia.
Na Ksenkę spłynęła niewymowna ulga.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
KsenkąPowinnam jednak pojechać z Ksenką.
Zginął w pojedynku z Ksenką.
Śpiewam z Ksenką.
Oboje z Ksenką wybuchliśmy śmiechem.
Ja z Ksenką coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
KsenceZastanawiałam się czy powiedzieć mamie o Ksence.
Mówimy tu oczywiście o Ksence.
Anna sama już nie wie, co myśleć o Ksence.
Przygotowuje książkę o Ksence.
Posiadam całą serię powieści tego autora o Ksence.

Wołacz:
(hej!)
KsenkoDobranoc Ksenko!
Ksenko! Uważaj!
Witaj Ksenko!
Hej Ksenko!
Ksenko! Gdzie jesteś?