Odmiana imienia Korynka przez przypadki

Korynka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Korynka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Korynki

Celownik
(komu? czemu?):Korynce

Biernik
(kogo? co?):Korynkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Korynką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Korynce

Wołacz
(hej!):Korynko!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
KorynkaGdzie jest Korynka?
Pierwszą osobą którą zobaczyłem była Korynka.
Autorem niniejszego tekstu jest Korynka.
Korynka wraca do domu.
Ja i Korynka nie wiedziałyśmy, co robić.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
KorynkiPrzez uchylone drzwi usłyszałem wołanie Korynki.
Korynki siedziała na podłodze oparta o ścianę.
Powiedział, ze wyprawia przyjęcie na cześć Korynki.
W sobotę są urodziny Korynki.
Piszę list do Korynki.

Celownik:
(komu? czemu?)
KorynceDzięki Korynce mamy kolejny artykuł po polsku.
Ja na pewno przekaże swój procent Korynce.
Rozalia z troską przyglądała się Korynce.
Napisałem wiersz dzięki Korynce.
Słoik z kawą wyleciał Korynce z rąk.

Biernik:
(kogo? co?)
KorynkęSierżant wpatrywał się w Korynkę jak zahipnotyzowany i nawet nie mrugał.
Na Korynkę spłynęła niewymowna ulga.
Spojrzałam na Korynkę jak dopisuje kolejne literki.
Oszołomienie spadło teraz na Korynkę i na moment odebrało mu wigor.
Popatrzyłam na Korynkę przekonana, że zacznie mówić dalej.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
KorynkąRefleksyjnie po spotkaniu z Korynką.
Ja z Korynką coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
Siedzieliśmy z Korynką przy basenie.
Karolina miała się spotkać z Korynką przed szkołą.
Powinnam jednak pojechać z Korynką.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
KorynceZastanawiałam się czy powiedzieć mamie o Korynce.
I tak oto dowiedziałam się czegoś nowego o Korynce.
Przynajmniej tak myślał tata o Korynce.
Zrozumiałam, że muszę teraz powiedzieć prawdę o Korynce.
Przez chwilę pomyślałam o Korynce.

Wołacz:
(hej!)
KorynkoDzień dobry Korynko!
Cześć Korynko!
Korynko! Gdzie jesteś?
Korynko! Wróć do mnie!
Hej Korynko!