Odmiana imienia Kleonika przez przypadki

Kleonika imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Kleonika

Dopełniacz
(kogo? czego?):Kleoniki

Celownik
(komu? czemu?):Kleonice

Biernik
(kogo? co?):Kleonikę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Kleoniką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Kleonice

Wołacz
(hej!):Kleoniko!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
KleonikaJutro Kleonika wyjdzie ze szpitala.
Dziś Kleonika ściga się z czasem, podczas pisania egzaminu.
Dla mnie było już jasne, ze Kleonika umiera.
Autorem niniejszego tekstu jest Kleonika.
W domu Kleonika często urządza rodzicom pokazy mody.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
KleonikiW sobotę są urodziny Kleoniki.
Przyglądałam się dłoniom Kleoniki.
Piszę list do Kleoniki.
Nie ma Kleoniki.
Szkoda że Kleoniki prawie że w ogóle nie ma.

Celownik:
(komu? czemu?)
KleoniceMama przyznała rację Kleonice.
Zaproponowałem Kleonice dwa tematy.
Napisałem wiersz dzięki Kleonice.
Tego Kleonice było już za wiele.
Korzysta z okazji, by wyznać Kleonice miłość.

Biernik:
(kogo? co?)
KleonikęPatrzył na Kleonikę z pełnym zgrozy podziwem.
Podchodzi, całuje Kleonikę i idzie do wyjścia.
Na Kleonikę moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
Oszołomienie spadło teraz na Kleonikę i na moment odebrało mu wigor.
Patrzył na Kleonikę wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
KleonikąOboje z Kleoniką kochamy słodycze, a ja uwielbiam piec.
Oboje z Kleoniką wybuchliśmy śmiechem.
Ja z Kleoniką chcemy się przebrać za wampiry.
Karolina miała się spotkać z Kleoniką przed szkołą.
Obie z Kleoniką postawiłyśmy na zmiany.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
KleoniceZastanawiam się dlaczego wspomniałeś o Kleonice.
To jest pieśń o Kleonice.
Rozmawiam o Kleonice.
Mówimy tu oczywiście o Kleonice.
Nie wspomniałem na początku o Kleonice.

Wołacz:
(hej!)
KleonikoCześć Kleoniko!
Hej Kleoniko!
Dziękuję Kleoniko za rozmowę!
Gdzie jesteś Kleoniko!?
Witaj Kleoniko!