Odmiana imienia Joanuś przez przypadki

Joanuś imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Joanuś

Dopełniacz
(kogo? czego?):Joanusia

Celownik
(komu? czemu?):Joanusiowi

Biernik
(kogo? co?):Joanusia

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Joanusiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Joanusiu

Wołacz
(hej!):Joanusiu!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
JoanuśJoanuś wraca do domu.
Moje drugie imię to właśnie Joanuś.
Na drugie imię mam Joanuś.
Dziś dowiedziałam się, że ma na imię Joanuś.
Joanuś odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
JoanusiaJoanusia siedziała na podłodze oparta o ścianę.
Tym razem prezentujemy wystawę Joanusia.
Ręka Joanusia uniesiona ponad głowę zamachnęła się.
Przed sobą ujrzałam rękę Joanusia.
Postanowiłam zadzwonić do Joanusia.

Celownik:
(komu? czemu?)
JoanusiowiOczywiście każdy przyzna rację Joanusiowi.
Mama przyznała rację Joanusiowi.
Przyglądam się Joanusiowi.
Ja na pewno przekaże swój procent Joanusiowi.
Tym razem nie damy Joanusiowi dojść do głosu.

Biernik:
(kogo? co?)
JoanusiaLubię Joanusia.
Sierżant wpatrywał się w Joanusia jak zahipnotyzowany i nawet nie mrugał.
Chwyciła Joanusia za rękaw płaszcza.
Spojrzałem znacząco na Joanusia.
W końcu obudzili Joanusia, żeby ich ratował.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
JoanusiemIdę na spacer z Joanusiem.
Refleksyjnie po spotkaniu z Joanusiem.
Ale można sobie zrobić zdjęcie z Joanusiem.
Śpiewam z Joanusiem.
Wczoraj wracamy z Joanusiem od lekarza.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
JoanusiuTe widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Joanusiu.
Anna sama już nie wie, co myśleć o Joanusiu.
A o Joanusiu to i słowa rzec nie umiał.
Mówimy tu oczywiście o Joanusiu.
Czasami myślę sobie o Joanusiu.

Wołacz:
(hej!)
JoanusiuDzień dobry Joanusiu!
Dziękuję Joanusiu za rozmowę!
Joanusiu! Wróć do mnie!
Hej Joanusiu!
Joanusiu! Gdzie jesteś?