Odmiana imienia Hubertuś przez przypadki

Hubertuś imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Hubertuś

Dopełniacz
(kogo? czego?):Hubertusia

Celownik
(komu? czemu?):Hubertusiowi

Biernik
(kogo? co?):Hubertusia

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Hubertusiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Hubertusiu

Wołacz
(hej!):Hubertusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
HubertuśHubertuś nie umie śpiewać.
Autorem niniejszego tekstu jest Hubertuś.
Jeśli jednak przegrasz, Hubertuś zostaje z nami.
Na drugie imię mam Hubertuś.
Jak już wiecie mam na imię Hubertuś.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
HubertusiaDzisiaj pojechaliśmy do mieszkania Hubertusia.
Przed sobą ujrzałam rękę Hubertusia.
Wysyłam list do Hubertusia.
Tato Hubertusia produkował abażury.
Tata Hubertusia poszedł otworzyć drzwi.

Celownik:
(komu? czemu?)
HubertusiowiOddaję Hubertusiowi list.
Od początku próbujemy pomóc Hubertusiowi.
Chciałam szybko pochwalić się Hubertusiowi.
Co tej Hubertusiowi po głowie chodzi?
Ten nie pozostał dłużny Hubertusiowi.

Biernik:
(kogo? co?)
HubertusiaSpojrzał na Hubertusia i uśmiechnął się.
Spojrzał na Hubertusia z zaciekawieniem.
Lubię Hubertusia.
Nieśmiało gładzi Hubertusia po włosach.
Na Hubertusia spłynęła niewymowna ulga.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
HubertusiemRozmawiam z Hubertusiem.
Siedzieliśmy z Hubertusiem na kanapie.
Idę na spacer z Hubertusiem.
Ja z Hubertusiem siedzieliśmy w środku razem z narzędziami.
Ja z Hubertusiem coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
HubertusiuAnna sama już nie wie, co myśleć o Hubertusiu.
Myślał o Hubertusiu i o swoim życiu.
Zastanawiał się dlaczego wspomniał o Hubertusiu.
Przynajmniej tak myślał tata o Hubertusiu.
A o Hubertusiu to i słowa rzec nie umiał.

Wołacz:
(hej!)
HubertusiuHej Hubertusiu!
Hubertusiu! Gdzie jesteś?
Dzień dobry Hubertusiu!
Dobranoc Hubertusiu!
Cześć Hubertusiu!