Odmiana imienia Fortunatka przez przypadki

Fortunatka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Fortunatka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Fortunatki

Celownik
(komu? czemu?):Fortunatce

Biernik
(kogo? co?):Fortunatkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Fortunatką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Fortunatce

Wołacz
(hej!):Fortunatko!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
FortunatkaJa i Fortunatka nie wiedziałyśmy, co robić.
Autorem niniejszego tekstu jest Fortunatka.
Dobrze, że Fortunatka grzecznie śpi.
Ma na imię Fortunatka.
Fortunatka tego nie widzi.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
FortunatkiPóźny start nie okazał się być zgubnym dla kariery Fortunatki.
Tym razem prezentujemy wystawę Fortunatki.
W słuchawce usłyszałam głos Fortunatki.
Postanowiłam zadzwonić do Fortunatki.
Postanowiłam sama sprawdzić na blogu, co u Fortunatki słychać.

Celownik:
(komu? czemu?)
FortunatceFortunatce wpadły w ucho słowa piosenki.
Kupiłem Fortunatce magnes na lodówkę.
Dzięki Fortunatce mamy kolejny artykuł po polsku.
Musiałam się zwierzyć Fortunatce.
Oddaję Fortunatce list.

Biernik:
(kogo? co?)
FortunatkęPopatrzyłam na Fortunatkę przekonana, że zacznie mówić dalej.
Lubię Fortunatkę.
Spojrzał na Fortunatkę z zaciekawieniem.
Postaram się namówić Fortunatkę na spacer.
Doprowadził tym Fortunatkę do stanu bliskiego apopleksji.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
FortunatkąPowinnam jednak pojechać z Fortunatką.
Idę na spacer z Fortunatką.
Siedzieliśmy z Fortunatką na kanapie.
Pracuję razem z Fortunatką.
Byliśmy z Fortunatką na jarmarku.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
FortunatceTeraz chcę napisać parę słów o Fortunatce.
Dobrze, że wspomniałeś o Fortunatce.
Anna sama już nie wie, co myśleć o Fortunatce.
Pamiętam o Fortunatce.
Związana jest z nią legenda o Fortunatce.

Wołacz:
(hej!)
FortunatkoDziękuję Fortunatko za rozmowę!
Cześć Fortunatko!
Fortunatko! Uważaj!
Hej Fortunatko!
Witaj Fortunatko!