Odmiana imienia Emiliunia przez przypadki

Emiliunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Emiliunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Emiliuni

Celownik
(komu? czemu?):Emiliuni

Biernik
(kogo? co?):Emiliunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Emiliunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Emiliuni

Wołacz
(hej!):Emiliuniu!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
EmiliuniaEmiliunia tego nie widzi.
Emiliunia wraca do domu.
Autorem artykułu jest Emiliunia.
Dobrze, że Emiliunia grzecznie śpi.
Za chwilę wróci Emiliunia z lasu.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
EmiliuniPiszę list do Emiliuni.
Najbardziej polubiłam ojca Emiliuni.
Przed sobą ujrzałam rękę Emiliuni.
Krótki filmik przedstawiający braciszka Emiliuni.
Jestem mamą Emiliuni i jeszcze trojga innych dzieci.

Celownik:
(komu? czemu?)
EmiliuniDopiero teraz zrozumiałem, że Emiliuni coś się stało.
Coś muszę Emiliuni powiedzieć, stoi i czeka.
Dzięki Emiliuni mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.
Dzięki Emiliuni mamy kolejny artykuł po polsku.
Musiałam się zwierzyć Emiliuni.

Biernik:
(kogo? co?)
EmiliunięNa Emiliunię spłynęła niewymowna ulga.
Spoglądam na Emiliunię.
Przeprosiłam Emiliunię i poszłam dalej.
Lubię Emiliunię.
Spojrzałem znacząco na Emiliunię.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
EmiliuniąJa z Emiliunią coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Emiliunią.
Razem z Emiliunią znaleźliśmy fajne towarzystwo do zabawy.
Idę na spacer z Emiliunią.
Śpiewam z Emiliunią.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
EmiliuniOd ostatniego wpisu o Emiliuni wydarzyło się sporo.
Przy Emiliuni zapomniałem o wszystkim.
Posiadam całą serię powieści tego autora o Emiliuni.
Myślę o Emiliuni.
Przynajmniej tak myślał tata o Emiliuni.

Wołacz:
(hej!)
EmiliuniuEmiliuniu! Uważaj!
Dziękuję Emiliuniu za rozmowę!
Hej Emiliuniu!
Witaj Emiliuniu!
Cześć Emiliuniu!