Odmiana imienia Dymitruś przez przypadki

Dymitruś imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Dymitruś

Dopełniacz
(kogo? czego?):Dymitrusia

Celownik
(komu? czemu?):Dymitrusiowi

Biernik
(kogo? co?):Dymitrusia

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Dymitrusiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Dymitrusiu

Wołacz
(hej!):Dymitrusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
DymitruśDymitruś ma katar i źle się czuje.
Dla mnie było już jasne, ze Dymitruś umiera.
Jeśli jednak przegrasz, Dymitruś zostaje z nami.
Moje drugie imię to właśnie Dymitruś.
Gdzie jest Dymitruś?

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
DymitrusiaPrzez uchylone drzwi usłyszałem wołanie Dymitrusia.
Przed domem Dymitrusia zauważyłem wózek z dzieckiem.
Przez cały dzień czułam wzrok Dymitrusia na sobie.
Najbardziej polubiłam ojca Dymitrusia.
Ręka Dymitrusia uniesiona ponad głowę zamachnęła się.

Celownik:
(komu? czemu?)
DymitrusiowiCo tej Dymitrusiowi po głowie chodzi?
Przyglądam się Dymitrusiowi.
Oczywiście każdy przyzna rację Dymitrusiowi.
Zrzuciła z siebie pelerynę i oddała ją Dymitrusiowi.
Słoik z kawą wyleciał Dymitrusiowi z rąk.

Biernik:
(kogo? co?)
DymitrusiaWidzę Dymitrusia.
Spojrzałem znacząco na Dymitrusia.
Obserwuję Dymitrusia bardzo uważnie.
Patrzył na Dymitrusia z pełnym zgrozy podziwem.
Patrzy na Dymitrusia wyczekująco.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
DymitrusiemWieczorem z Dymitrusiem znowu idziemy na spacer.
Śpiewam z Dymitrusiem.
Jadę na wycieczkę razem z Dymitrusiem.
Oboje z Dymitrusiem kochamy słodycze, a ja uwielbiam piec.
Obie z Dymitrusiem miałyśmy ochotę skakać do góry.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
DymitrusiuKilka słów od autora materiału o Dymitrusiu.
A przecież nikt inaczej o Dymitrusiu nie pisał.
Pomyśl nad tym, co napisałam ci o Dymitrusiu.
Kiedyś chciałam napisać o Dymitrusiu.
Anna sama już nie wie, co myśleć o Dymitrusiu.

Wołacz:
(hej!)
DymitrusiuDobranoc Dymitrusiu!
Witaj Dymitrusiu!
Dymitrusiu! Uważaj!
Dziękuję Dymitrusiu za rozmowę!
Dymitrusiu! Gdzie jesteś?