Odmiana imienia Dustuś przez przypadki

Dustuś imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Dustuś

Dopełniacz
(kogo? czego?):Dustusia

Celownik
(komu? czemu?):Dustusiowi

Biernik
(kogo? co?):Dustusia

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Dustusiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Dustusiu

Wołacz
(hej!):Dustusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
DustuśDziś dowiedziałam się, że ma na imię Dustuś.
Dla mnie było już jasne, ze Dustuś umiera.
Jeśli jednak przegrasz, Dustuś zostaje z nami.
Dustuś ma katar i źle się czuje.
Za chwilę wróci Dustuś z lasu.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
DustusiaPrzez uchylone drzwi usłyszałem wołanie Dustusia.
Jestem mamą Dustusia i jeszcze trojga innych dzieci.
Najbardziej polubiłam ojca Dustusia.
Pozostało jeszcze zadzwonić do rodziców i siostry Dustusia.
Dzisiaj wyruszyliśmy do domu Dustusia.

Celownik:
(komu? czemu?)
DustusiowiPrzyglądam się Dustusiowi.
Dustusiowi udało się usłyszeć tylko parę słów.
Dustusiowi włosy stanęły dęba na głowie.
Oczywiście każdy przyzna rację Dustusiowi.
Dzięki Dustusiowi święta nabrały nowego wymiaru.

Biernik:
(kogo? co?)
DustusiaPatrzył na Dustusia z pełnym zgrozy podziwem.
Postaram się namówić Dustusia na spacer.
Spojrzałam na Dustusia jak dopisuje kolejne literki.
Doprowadził tym Dustusia do stanu bliskiego apopleksji.
Spojrzał na Dustusia i uśmiechnął się.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
DustusiemOboje z Dustusiem kochamy słodycze, a ja uwielbiam piec.
Pracuję razem z Dustusiem.
Siedzieliśmy z Dustusiem przy basenie.
Byliśmy z Dustusiem na jarmarku.
Rozmawiam z Dustusiem.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
DustusiuKiedyś chciałam napisać o Dustusiu.
Rozmawiam o Dustusiu.
Zastanawiałam się czy powiedzieć mamie o Dustusiu.
Powiedz mi, co myślisz o Dustusiu.
Chcę wiedzieć, co myślisz o Dustusiu.

Wołacz:
(hej!)
DustusiuDustusiu! Gdzie jesteś?
Dzień dobry Dustusiu!
Hej Dustusiu!
Dustusiu! Uważaj!
Cześć Dustusiu!