Odmiana imienia Dominka przez przypadki

Dominka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Dominka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Dominki

Celownik
(komu? czemu?):Domince

Biernik
(kogo? co?):Dominkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Dominką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Domince

Wołacz
(hej!):Dominko!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
DominkaDominka tego nie widzi.
Ma na imię Dominka.
Dominka nie umie grać na gitarze.
Dominka ma katar i źle się czuje.
Za chwilę wróci Dominka z lasu.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
DominkiByłam z nimi dziś na imieninach u cioci Dominki.
Pozostało jeszcze zadzwonić do rodziców i siostry Dominki.
Dzisiaj pojechaliśmy do mieszkania Dominki.
Tata Dominki opowiedział mi o swoich przygodach w wojsku.
Dominki siedziała na podłodze oparta o ścianę.

Celownik:
(komu? czemu?)
DominceNapisałem wiersz dzięki Domince.
Domince wpadły w ucho słowa piosenki.
Mama przyznała rację Domince.
Od początku próbujemy pomóc Domince.
Daję Domince, to co najlepsze we mnie.

Biernik:
(kogo? co?)
DominkęNa Dominkę spłynęła niewymowna ulga.
W końcu obudzili Dominkę, żeby ich ratował.
Lubię Dominkę.
Doprowadził tym Dominkę do stanu bliskiego apopleksji.
Kiedy podążyłam za jego wzrokiem, ujrzałam Dominkę.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
DominkąJa z Dominką coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
Wczoraj wracamy z Dominką od lekarza.
Idę na spacer z Dominką.
Byliśmy z Dominką na jarmarku.
Dzisiaj miałam się spotkać pierwszy raz z Dominką.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
DominceA o Domince to i słowa rzec nie umiał.
Ten wiersz jest o Domince.
Posiadam całą serię powieści tego autora o Domince.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Domince.
Pamiętam o Domince.

Wołacz:
(hej!)
DominkoDominko! Gdzie jesteś?
Dominko! Wróć do mnie!
Dobranoc Dominko!
Dzień dobry Dominko!
Hej Dominko!