Odmiana imienia Danulka przez przypadki

Danulka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Danulka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Danulki

Celownik
(komu? czemu?):Danulce

Biernik
(kogo? co?):Danulkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Danulką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Danulce

Wołacz
(hej!):Danulko!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
DanulkaMoje drugie imię to właśnie Danulka.
Dobrze, że Danulka grzecznie śpi.
Danulka wraca do domu.
Co robi Danulka?
Jak już wiecie mam na imię Danulka.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
DanulkiNie lubię Danulki.
Przepis na tą babkę dostałam dawno temu od znajomej Danulki.
Ręka Danulki uniesiona ponad głowę zamachnęła się.
Późny start nie okazał się być zgubnym dla kariery Danulki.
Pożyczę od Danulki samochód i możemy jechać.

Celownik:
(komu? czemu?)
DanulceDanulce oczy błyszczą.
Nie wiem, co powiedzieć Danulce.
Słoik z kawą wyleciał Danulce z rąk.
Ten nie pozostał dłużny Danulce.
Rozalia z troską przyglądała się Danulce.

Biernik:
(kogo? co?)
DanulkęSpojrzał na Danulkę z zaciekawieniem.
Patrzę na Danulkę i nic nie rozumiem.
Danulkę znalazłam w recepcji hotelu.
Doprowadził tym Danulkę do stanu bliskiego apopleksji.
Patrzy na Danulkę wyczekująco.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
DanulkąSiedzieliśmy z Danulką na kanapie.
Kasia z Danulką mieli dużo szczęścia mając taką pogodę.
Zostaliśmy z Danulką w salonie sami.
Byliśmy z Danulką na jarmarku.
Obie z Danulką miałyśmy ochotę skakać do góry.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
DanulceW podobny sposób w drodze powrotnej Joasia myślała o Danulce.
Na koniec parę słów o Danulce.
Nie wspomniałem na początku o Danulce.
Mówimy tu oczywiście o Danulce.
Dzisiaj chciałam napisać o Danulce.

Wołacz:
(hej!)
DanulkoDobranoc Danulko!
Dziękuję Danulko za rozmowę!
Cześć Danulko!
Danulko! Wróć do mnie!
Gdzie jesteś Danulko!?