Odmiana imienia Dagmarka przez przypadki

Dagmarka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Dagmarka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Dagmarki

Celownik
(komu? czemu?):Dagmarce

Biernik
(kogo? co?):Dagmarkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Dagmarką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Dagmarce

Wołacz
(hej!):Dagmarko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
DagmarkaMam na imię Dagmarka.
Dla mnie było już jasne, ze Dagmarka umiera.
Jutro Dagmarka wyjdzie ze szpitala.
Gdzie jest Dagmarka?
Dagmarka tego nie widzi.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
DagmarkiDagmarki siedziała na podłodze oparta o ścianę.
Rodzina Dagmarki wyprowadziła się.
Rodzina Dagmarki wspólnie spędziła świąteczny wieczór.
Przed sobą ujrzałam rękę Dagmarki.
Przyglądałam się dłoniom Dagmarki.

Celownik:
(komu? czemu?)
DagmarceDzięki Dagmarce mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.
Kupiłem Dagmarce magnes na lodówkę.
Mama przyznała rację Dagmarce.
Daję Dagmarce, to co najlepsze we mnie.
Od początku próbujemy pomóc Dagmarce.

Biernik:
(kogo? co?)
DagmarkęCzekałam na Dagmarkę w kawiarni.
Patrzył na Dagmarkę wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Popatrzyłam na Dagmarkę przekonana, że zacznie mówić dalej.
Spojrzał na Dagmarkę z zaciekawieniem.
Nieśmiało gładzi Dagmarkę po włosach.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
DagmarkąByliśmy wczoraj pierwszy raz z Dagmarką na krytym basenie.
Obie z Dagmarką postawiłyśmy na zmiany.
Powinnam jednak pojechać z Dagmarką.
Siedzieliśmy z Dagmarką na kanapie.
Ja z Dagmarką siedzieliśmy w środku razem z narzędziami.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
DagmarceMyślę o Dagmarce.
Zrozumiałam, że muszę teraz powiedzieć prawdę o Dagmarce.
Czasami myślę sobie o Dagmarce.
Więcej o Dagmarce znajdziecie na naszej stronie.
Rozmawiam o Dagmarce.

Wołacz:
(hej!)
DagmarkoWitaj Dagmarko!
Dziękuję Dagmarko za rozmowę!
Dagmarko! Gdzie jesteś?
Gdzie jesteś Dagmarko!?
Hej Dagmarko!