Odmiana imienia Długomirek przez przypadki

Długomirek imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Długomirek

Dopełniacz
(kogo? czego?):Długomirka

Celownik
(komu? czemu?):Długomirkowi

Biernik
(kogo? co?):Długomirka

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Długomirkiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Długomirku

Wołacz
(hej!):Długomirku!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
DługomirekDziś dowiedziałam się, że ma na imię Długomirek.
Jeśli jednak przegrasz, Długomirek zostaje z nami.
Za chwilę wróci Długomirek z lasu.
Długomirek chce pójść ze mną na spacer.
Dopiero do mnie dotarło, że Długomirek już tu jest.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
DługomirkaTato Długomirka produkował abażury.
Tymczasem zauważyłam wpis Długomirka kilka dni temu.
Tata Długomirka sam opatrzył mi nogę.
Tym razem prezentujemy wystawę Długomirka.
Dzisiaj pojechaliśmy do mieszkania Długomirka.

Celownik:
(komu? czemu?)
DługomirkowiProszę Długomirkowi nie dokuczać!
Słoik z kawą wyleciał Długomirkowi z rąk.
Rozalia z troską przyglądała się Długomirkowi.
Ten nie pozostał dłużny Długomirkowi.
Kto wie, może Długomirkowi wyjdzie do na dobre.

Biernik:
(kogo? co?)
DługomirkaSpojrzałem znacząco na Długomirka.
Patrzył na Długomirka wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Patrzy na Długomirka wyczekująco.
Na Długomirka spłynęła niewymowna ulga.
Chwyciła Długomirka za rękaw płaszcza.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
DługomirkiemŚpiewam z Długomirkiem.
Obie z Długomirkiem postawiłyśmy na zmiany.
Obie z Długomirkiem miałyśmy ochotę skakać do góry.
Ja z Długomirkiem coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
Ale można sobie zrobić zdjęcie z Długomirkiem.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
DługomirkuWspominam o Długomirku.
Na koniec parę słów o Długomirku.
W powrotnej drodze myślał o Długomirku.
Piszę o Długomirku.
A o Długomirku to i słowa rzec nie umiał.

Wołacz:
(hej!)
DługomirkuCześć Długomirku!
Hej Długomirku!
Gdzie jesteś Długomirku!?
Dziękuję Długomirku za rozmowę!
Witaj Długomirku!