Odmiana imienia Antuś przez przypadki

Antuś imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Antuś

Dopełniacz
(kogo? czego?):Antusia

Celownik
(komu? czemu?):Antusiowi

Biernik
(kogo? co?):Antusia

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Antusiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Antusiu

Wołacz
(hej!):Antusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
AntuśAntuś odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.
Antuś wraca do domu.
Ja i Antuś nie wiedziałyśmy, co robić.
Dla mnie było już jasne, ze Antuś umiera.
Gdzie jest Antuś?

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
AntusiaNie mogła się doczekać, by w końcu wysłać ją do Antusia.
Lubię śpiewać zwłaszcza dla Antusia.
Muszę pochwalić pomysł Antusia.
Na korytarzu blisko pokoju Antusia stało kilka osób.
Jadę do Antusia.

Celownik:
(komu? czemu?)
AntusiowiZerwał jabłko i podał je Antusiowi.
Powiedz wszystkim i Antusiowi, że nic mi nie jest.
Dzięki Antusiowi święta nabrały nowego wymiaru.
Oczywiście każdy przyzna rację Antusiowi.
Musiałam się zwierzyć Antusiowi.

Biernik:
(kogo? co?)
AntusiaPrzyniesiona przez Antusia kawa okazała się tą nieco gorszą.
Śmiał się głośno, wesoło i patrzał na Antusia bardzo przyjaźnie.
Przed wejściem spotkaliśmy Antusia.
Na Antusia moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
Podchodzi, całuje Antusia i idzie do wyjścia.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
AntusiemRazem z Antusiem zrobiłyśmy obiad.
W praktyce minęło już pół roku odkąd nie jestem z Antusiem.
Razem z Antusiem wpadliśmy na pomysł pewnej sesji.
Ja z Antusiem chcemy się przebrać za wampiry.
Oboje z Antusiem wybuchliśmy śmiechem.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
AntusiuA o Antusiu to i słowa rzec nie umiał.
Tej nocy po raz pierwszy śniłam o Antusiu.
Zastanawiam się czy powiedzieć mami o Antusiu.
Związana jest z nią legenda o Antusiu.
Powoli spełniam swoje marzenia o Antusiu.

Wołacz:
(hej!)
AntusiuCześć Antusiu!
Dziękuję Antusiu za rozmowę!
Gdzie jesteś Antusiu!?
Dzień dobry Antusiu!
Dobry wieczór Antusiu!