Odmiana imienia Adamek przez przypadki

Adamek imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Adamek

Dopełniacz
(kogo? czego?):Adamka

Celownik
(komu? czemu?):Adamkowi

Biernik
(kogo? co?):Adamka

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Adamkiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Adamku

Wołacz
(hej!):Adamku!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
AdamekPierwszą osobą którą zobaczyłem była Adamek.
Adamek tego nie widzi.
Jak już wiecie mam na imię Adamek.
Ma na imię Adamek.
Adamek chce pójść ze mną na spacer.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
AdamkaPostawa Adamka była zupełnie inna.
Przyglądałam się dłoniom Adamka.
Przed domem Adamka zauważyłem wózek z dzieckiem.
Ręka Adamka uniesiona ponad głowę zamachnęła się.
Tymczasem zauważyłam wpis Adamka kilka dni temu.

Celownik:
(komu? czemu?)
AdamkowiJa na pewno przekaże swój procent Adamkowi.
Powiedz wszystkim i Adamkowi, że nic mi nie jest.
Tego Adamkowi było już za wiele.
Dopiero teraz zrozumiałem, że Adamkowi coś się stało.
Dzięki Adamkowi mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.

Biernik:
(kogo? co?)
AdamkaPrzyniesiona przez Adamka kawa okazała się tą nieco gorszą.
Widzę Adamka.
Pożegnali w końcu Adamka i wyszli razem.
Oszołomienie spadło teraz na Adamka i na moment odebrało mu wigor.
Chwyciła Adamka za rękaw płaszcza.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
AdamkiemRazem z Adamkiem zrobiłyśmy obiad.
Wieczorem z Adamkiem znowu idziemy na spacer.
Razem z Adamkiem podążyłam na górne piętro za blondynką.
Karolina miała się spotkać z Adamkiem przed szkołą.
Ale można sobie zrobić zdjęcie z Adamkiem.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
AdamkuMamrotał coś o Adamku, gdy podtrzymywał się ściany.
Rozmawiam o Adamku.
A przecież nikt inaczej o Adamku nie pisał.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Adamku.
Kilka słów od autora materiału o Adamku.

Wołacz:
(hej!)
AdamkuDobry wieczór Adamku!
Gdzie jesteś Adamku!?
Dobranoc Adamku!
Adamku! Wróć do mnie!
Dziękuję Adamku za rozmowę!