Odmiana imienia Żyrbonia przez przypadki

Żyrbonia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Żyrbonia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Żyrbonii

Celownik
(komu? czemu?):Żyrbonii

Biernik
(kogo? co?):Żyrbonię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Żyrbonią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Żyrbonii

Wołacz
(hej!):Żyrbonio!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
ŻyrboniaŻyrbonia wraca do domu.
Dla mnie było już jasne, ze Żyrbonia umiera.
Ma na imię Żyrbonia.
Żyrbonia ma katar i źle się czuje.
Autorem niniejszego tekstu jest Żyrbonia.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
ŻyrboniiNie mogę się otrząsnąć po odejściu Żyrbonii.
Żyrbonii siedziała na podłodze oparta o ścianę.
Uroda Żyrbonii miała potężną moc.
Powiedział, ze wyprawia przyjęcie na cześć Żyrbonii.
Trzeba wymyślić jakąś bajkę dla Żyrbonii.

Celownik:
(komu? czemu?)
ŻyrboniiŻyrbonii włosy stanęły dęba na głowie.
Żyrbonii udało się usłyszeć tylko parę słów.
Ten nie pozostał dłużny Żyrbonii.
Mam nadzieję, że Żyrbonii również się podoba.
Zostawiam Żyrbonii karteczkę i już mnie nie ma.

Biernik:
(kogo? co?)
ŻyrbonięPoszłam dalej i wtedy poznałam Żyrbonię.
Podchodzi, całuje Żyrbonię i idzie do wyjścia.
Spojrzał na Żyrbonię z zaciekawieniem.
Spojrzał na Żyrbonię i uśmiechnął się.
Kawę kupioną przez Żyrbonię wysypała z plastykowego opakowania do puszki.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
ŻyrboniąPracuję z Żyrbonią.
Oboje z Żyrbonią wybuchliśmy śmiechem.
Siedzieliśmy z Żyrbonią na kanapie.
Rozmawiam z Żyrbonią.
Dwa dni temu miałam z Żyrbonią śmieszną przygodę.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
ŻyrboniiZwiązana jest z nią legenda o Żyrbonii.
Hipnotyzująca powieść o Żyrbonii i płatnym mordercy.
Wspominam o Żyrbonii.
W głowie kłebiły mu się mysli i wspomnienia o Żyrbonii.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Żyrbonii.

Wołacz:
(hej!)
ŻyrbonioŻyrbonio! Uważaj!
Dzień dobry Żyrbonio!
Żyrbonio! Wróć do mnie!
Hej Żyrbonio!
Dziękuję Żyrbonio za rozmowę!