Odmiana imienia Żancia przez przypadki

Żancia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Żancia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Żanci

Celownik
(komu? czemu?):Żanci

Biernik
(kogo? co?):Żancię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Żancią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Żanci

Wołacz
(hej!):Żanciu!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
ŻanciaŻancia nie umie śpiewać.
Żancia wraca do domu.
Jeśli jednak przegrasz, Żancia zostaje z nami.
Autorem artykułu jest Żancia.
Żancia odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
ŻanciLampion z dyni zrobiony na prośbę Żanci.
Tato Żanci produkował abażury.
Postanowiłam zadzwonić do Żanci.
Ustaliliśmy jednak, ze na razie będę mieszkać u Żanci.
Od razu zobaczyła ich mama Żanci.

Celownik:
(komu? czemu?)
ŻanciNie wiem, co powiedzieć Żanci.
Mama przyznała rację Żanci.
Musiałam się zwierzyć Żanci.
Oddaję Żanci list.
Żanci przyszła nagle do głowy straszna myśl.

Biernik:
(kogo? co?)
ŻancięPopatrzyłam na Żancię przekonana, że zacznie mówić dalej.
Lubię Żancię.
Patrzy na Żancię wyczekująco.
Spotkałam Żancię w sklepie, kupowała świeże bułeczki.
Śmiał się głośno, wesoło i patrzał na Żancię bardzo przyjaźnie.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
ŻanciąPowinnam jednak pojechać z Żancią.
Idę na spacer z Żancią.
Obie z Żancią miałyśmy ochotę skakać do góry.
Tym razem korespondowałam z Żancią.
W praktyce minęło już pół roku odkąd nie jestem z Żancią.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
ŻanciW powrotnej drodze myślał o Żanci.
To jest pieśń o Żanci.
Czasami myślę sobie o Żanci.
Zrozumiałam, że muszę teraz powiedzieć prawdę o Żanci.
Anna sama już nie wie, co myśleć o Żanci.

Wołacz:
(hej!)
ŻanciuHej Żanciu!
Witaj Żanciu!
Żanciu! Gdzie jesteś?
Dziękuję Żanciu za rozmowę!
Żanciu! Wróć do mnie!